Hülya groeit op als het middelste en enige meisje binnen een Turks gezin. Haar ouders zijn in jaren 1970, zoals vele gastarbeiders destijds, naar Nederland gekomen om geld te verdienen om daarna terug te keren naar Turkije.
Zonder motivatie om zich blijvend in Nederland te vestigen, bleven zij trouw aan hun eigenwaarden en normen. Het blijkt zelfs na aantal jaren nog steeds onmogelijk voor hen om zowel te assimileren als te integreren. Hierdoor werd Hulya beschermd en binnenshuis opgevoed in een wij-cultuur. Een cultuur, die van huis uit gehoorzaamheid en respect eist en waarbinnen discipline een hoog goed is.
Hülya voelde een groot contrast met de ik-cultuur die ze buitenshuis waarnam. Niet alleen merkte ze bij die ik-cultuur op dat er meer consensus was in de relaties en respect voor iedereen, ongeacht leeftijd, geloof of achtergrond. Maar ook het communiceren was anders.
In de ik-cultuur staat ik centraal en is er sprake van expliciete communicatie. In de wij-cultuur echter wordt impliciete communicatie gebezigd en wordt praten over zichzelf al gauw gezien als het zichzelf verheffen boven anderen. Je moet bescheiden blijven. Een grote verwarring dus voor een kind met een hele sterke wil die haar ei niet kwijtkon in die wij-cultuur.
Deze verwarring kon Hülya niet helemaal volgen, en zo werd de filosoof in haar geboren.
Tijdens haar schooltijd was ze een lastige leerling. Het besef van haar sterke wil, nieuwsgierigheid, haar missie in het leven, haar sterke gevoel van rechtvaardigheid, eigenwaarde, gevoeligheid, eigenwijze en vooral haar dyslexie maakten het haar moeilijk.
Het omgaan met cultuurverschillen op jonge leeftijd tast de ontwikkeling van het kind aan, zo ook die van Hülya. Ze had steeds het gevoel dat zij zich als allochtone persoon meer moest bewijzen dan autochtone persoon. Wanneer ze op een dag realiseert dat ze niet meer bezig wil zijn met overleven maar met leven, kiest ze voor een studie die puur over het leven gaat. Ze wil docent biologie worden om haar kennis over te dragen aan anderen.
Tijdens haar studie merkt Hülya dat ze ook iets aan haar taal moet doen en begint als revalidatie met schrijven. Ze schrijft verhalen en stuurt er eentje naar de schrijfwedstrijd Drechtsteden schrijft en wint een prijs.
Hülya wordt gemotiveerd door schrijvers zoals Kader Abdolah, Rosita Steenbeek en Ina de Weert, die ze tijdens dit proces leert kennen.
Het is een droom om ooit een schrijfster te worden. Haar verhalen bundelt ze tot één verhaal en stuurt het naar de schrijfwedstrijd van Big Bang Express, een bureau voor creatieve producties in woord en beeld. Ook hier wint ze een prijs onder de werktitel: Liefde is alles waard.
In oktober 2010 publiceerde zij, onder begeleiding van Big Bang Express, haar psychologische debuutroman Wereld zonder hemel. Deze roman werd uitgegeven door Uitgeverij aquaZZ en in de Turkse pers werd haar werkzaamheden met groot enthousiasme onthaald.
Hülya liet hiermee zien dat je tegen een taalbarrière en cultuurspecifieke aspecten in kunt gaan. Zij gelooft sterk in een samenleving, waarin mensen elkaar aanvullen en steunen.
www.hulyacelik.nl
www.stichtingwezenlijk.nl
Bezig met laden...
