Gestold verdriet | Gert Karssing

Stilletjes, maar optimistisch.

Het is februari 2009. Winter, koud, guur, regenachtig. De tijd

dat we naar de zon verlangen.

Cocaïne....!

Het zal toch niet waar zijn? Al snel realiseer ik me dat het waar

is. De jongen ontkent categorisch. Hoe ik zoiets kan denken?

Ten einde raad. Dat moet de jongen geweest zijn. Een uitweg lijkt

er niet meer voorhanden. Ten einde raad. De ellende groeit hem

ver boven het hoofd. Het is groter dan hij aan kan. Er valt veel te

verbergen. Waarheden en leugens. Het moet stoppen. Als de volledige

waarheid bekend zou worden is de wereld van vergeving te klein.

'Pap, ik heb denk ik domme dingen gedaan.'

 

Het verhaal van een vader over de verslaving van zijn zoon